Swaziland deel 1; Malolotja

Hoi allemaal,

Na een week afgesloten te zijn geweest van de buitenwereld (geen internet, geen tv, bijna geen telefoonverbinding, wat een rust..) zijn we weer terug online. Gezien we inmiddels alweer een week verder zijn kunnen jullie 2 verslagen vlak na elkaar verwachten; alles in 1 verslag zou zorgen voor vierkante oogjes en dat willen we jullie niet aan doen.

Terug in de tijd naar vorige week maandag..

Maandag zijn we vertrokken vanuit Barberton naar de grens met Swaziland en niet zomaar over een weg, nee over de Barberton Makhonjwa Geotrail. Dit is een 37 km lange weg waar je door middel van aardlagen en stenen kunt zien hoe de aarde er meer dan 3 miljard jaar geleden heeft uitgezien.

De weg staat, volgens ons terecht, op de kandidaatlijst om Unesco Wereld Erfgoed te worden. Er zijn een tiental stoppunten met informatie en vaak ook de prachtigste uitzichten. De geotrail eindigt bij de grens met Swaziland. Zelden eerder zo’n ontspannen grenspost gezien. Er zitten 3 mensen in een klein kantoortje; eentje zet een stempel in de paspoorten, nummer 2 tilt een slagboom op en laat je erdoor en nummer 3 zit er voor de gezelligheid bij. Binnen 5 minuten zijn we Zuid-Afrika uit en Swaziland in. Vlak over de grens ligt het plaatsje Bulembu waar een mijnmuseum ligt. Tot 10 jaar geleden werd vanuit hier asbest vervoerd naar Zuid-Afrika via een soort kabelbaan (het is dus een asbestmijn..). Het museum geeft een erg goed beeld hoe het hier aan toe is gegaan en wat de mijnindustrie voor de regio heeft betekend. In het gastenboek zien we dat we de eerste bezoekers in 3 dagen zijn. Mocht je in de buurt zijn is het absoluut een bezoekje waard.

Vanaf Bulembu tot de volgende plaats, Piggs Peak, loopt enkel een onverharde weg van 18 km lang. Gelukkig heeft het al een half jaar niet meer geregend waardoor de weg, mits stapvoets rijdend, ook voor gewone personenauto’s begaanbaar is. In het regenseizoen ben je er echt op een 4 x 4 aangewezen.

Na een uur hobbelen en nog een uur over een gewone weg komen we aan bij Malolotja Nature Reserve, ons verblijf voor de komende 3 dagen. Op de een of andere manier hadden we alle drie bij Malolotja Nature reserve een beeld van uitgestrekte bossen. Niets is minder waar; het landschap laat ons nog het meeste aan Tibet denken met uitgestrekte kale bergen zonder een enkele boom of plant. Er groeit enkel wat dor gras en het stuk voor de chalets hebben ze juist afgebrand (dat doen ze hier stelselmatig. We verbazen ons erover dat er hier geen grote bos(nou ja meer gras) branden uitbreken want er lijkt totaal geen controle op. Het zijn gelukkig geen grote branden, meer smeulende veldjes maar de rooklucht is er niet minder om.  

De chalets hebben duidelijk hun beste tijd gehad; we schatten dat ze een 40 jaar geleden zijn ingericht en dat er verder geen enkel onderhoud meer heeft plaats gevonden. Back to basics dus. Heel bijzonder vinden we ook dat het restaurant van het park sluit om 17.00 uur…  Gezien je uiterlijk om18 uur bij je chalet moet zijn is het ook geen optie om in een stadje in de buurt te gaan eten. Het werd dus een vroege maaltijd. Malolotja ligt op een hoogte van zo’n 2000 meter en zodra de zon onder is wordt het behoorlijk koud. We zitten dan ook elke avond bij de haard. Op de een of andere manier hebben we een mand vol nat hout (bijzonder gezien het er verder kurkdroog is) en voor het brandt hebben we bijna een CO2 vergiftiging opgelopen. Af en toe gaan we dan ook buiten naar adem happen en tevens genieten van de prachtige sterrenhemel. (Tom heeft een leuke app op de gsm waarmee je de sterrenbeelden kunt herkennen (de een met al wat meer fantasie dan de ander).

Dinsdag zijn we de hele dag gaan wandelen in het natuurgebied waar je prachtige uitzichten hebt over de omgeving en op een waterval. Er zitten veel blesbokken in het gebied en ook een aantal mooie vogels. Lekker ontspannend dagje vol inspanning (is allemaal berg op en af) waar verder niet veel over te vertellen valt.

Woensdagochtend nogmaals een wandeling gaan maken waarbij Lars een schorpioen spotte. De rest van de weg hebben we dan ook een soort van cha-cha-cha gedaan om eventuele familieleden of slangen al van heel ver van onze komst op de hoogte te stellen zodat ze zich uit de voeten konden maken.

’s Middags richting bewoonde wereld gegaan en een glasfabriek bezocht waar met de hand de mooiste beeldjes en glazen (goh..) van glas worden gemaakt. Ze gebruiken er enkel gerecycled glas en het is interessant om te zien hoe een oude jampot wordt getransformeerd tot een prachtige olifant of giraffe. Leuk om te zien en extra leuk dat ze er ook een gezellig terrasje bij hadden.

Op de terugweg alweer bij een mijn terecht gekomen (ik dacht dat we op zoek waren naar rotstekeningen?!), dit keer de oudste mijn ter wereld, een ijzermijn. Eigenlijk gewoon een hele grote kuil midden in het landschap. De rotstekeningen hebben we overigens niet gevonden.

Terug bij de chalets bleek er al de hele dag geen stroom te zijn. Gezien het om 18 uur al donker is was het dus even behelpen met een kaars en ons CO2 kacheltje. Na een tijd was er weer stroom maar op dat moment hield het water ermee op.  Ach, waarderen we thuis onze nieuwe badkamer nog meer J

Sofar Swaziland deel 1!

Deel 2 is onderweg!