Sumatra

Hoi allemaal,

Ga er maar rustig bij zitten want we hebben de afgelopen dagen zoveel gezien en gedaan dat het ongetwijfeld een uitgebreid verslag wordt.

Ik neem jullie even terug mee in de tijd naar vorige week woensdag toen we nog in TukTuk op Samosir Eiland zaten en we fietsen hebben gehuurd om op die manier een stukje eiland te zien. Eerst een mooi stuk door de rijstvelden en toen omhoog langs een prachtige kustweg. We waren van plan om naar Batakwoningen te gaan en toen we een bord ancient stonechairs zagen dachten we er te zijn. Verder geen mens te bekennen en het bleek ook inderdaad niet hetgeen te zijn waar we naar op zoek waren geweest maar toch een erg leuke verrassing van uitgehouwen beelden in steen. Een paar honderd meter verder was dan wel de echte Stonechairs. Het is een soort mini-dorpje van huizen van een paar honderd jaar oud, in sommige wonen nog steeds mensen. We werden rondgeleid door een gids die ons uitleg gaf over de Christelijke Batakbevolking en hun huizen en die vooral helemaal op leek te gaan in het executieritueel; bijna tot in detail werd verteld hoe criminelen werden gestraft en uiteindelijk geëxecuteerd waarna hun ingewanden werden opgegeten. Tja weet niet zo goed wat ik daarvan moest vinden.

Erna weer op de fietsjes gesprongen en een stuk terug gefietst. Inmiddels was de zon door de bewolking gebroken en was het bloedheet. Tel daarbij op dat de weg bergop terugging en mijn fietsje niet helemaal soepel reed (alsof de rem er non-stop opzat) , we hebben dan ook besloten niet helemaal naar nog een huis te rijden maar ergens een hapje te eten (tot onze verbazing hadden ze er toast met hagelslag) en terug te gaan naar het guesthouse waar we nog een duik in het zwembad hebben genomen.

Donderdag moesten we vroeg op voor de lange rit van 8 uur naar Ketambe. Ketambe ligt aan de westkant van Gunung Leuser national park; een van de laatste plekken op aarde waar de orang oetan nog in het wild leeft. In Ketambe is ook een onderzoekscentrum van het WWF maar dat is helaas niet toegankelijk voor toeristen. Sowieso zijn er aan deze kant van Gunung Leuser weinig toeristen; Ketambe is nog de meest toeristische plek met maar 7 guesthousjes. Wij verbleven in Thousand Hills; een leuk plekje in een prachtige tuin vol tropische planten, bloemen en ook insecten. Na een uur waren we elk minstens 20 muggenbulten rijker, maar er schijnt al 25 jaar geen malaria meer te zijn waargenomen. Laten we hopen dat we geen einde maken aan deze lange periode ;-)

Vrijdagochtend de jungle in samen met onze gids Magdan; het zou een mediumzware tocht van 2 dagen worden. Ik wil niet weten wat de zware tocht inhield want nog voor we bovenop de eerste berg waren, gutste het zweet uit elke porie in ons lijf. (en blijkbaar heeft een mens veel poriën..).

Gelukkig werden we al snel beloond met onze eerste orang oetan familie die hoog in de bomen naar ons keek. Wat lijken hun bewegingen op de onze als ze zich verplaatsen! (nou ja zie mezelf niet op 20 meter hoogte van boom tot boom zwieren maar toch; de manier waarop ze zich verplaatsen lijkt meer op die van de mens dan die van andere apen die meer springen en slingeren). Zo bijzonder om deze dieren in het echt te zien!

Na nog een paar uur klimmen en klauteren kwamen we bij de lunchplek; een open plekje in het bos aan de rivier waar we ook een frisse duik konden nemen en even uitrusten voor we nog een wandeling van een paar uur gingen maken waarbij we allerlei soorten apen zoals Thomas Leafmonkey en makaken hebben gezien. Ook dit keer spotte onze gids nog orang oetans; zelfs op maar 3 meter hoogte. Volgens Magdan komt het niet vaak voor dat ze zo laag zitten en waren we “very lucky”. Kunnen we enkel beamen! Ook een flinke duizendpoot gezien en een heel gek soort mini-dinosaurusjes (van 1 cm) die op de bomen zitten en bewegen als je er met je vinger heen gaat. De jungle  is enorm indrukwekkend met gigantische bomen, lianen, planten (sommige met zeer giftige bladeren) en natuurlijk alle dieren.

Juist voor zonsondergang waren we terug bij de lunchplek wat ook ons kamp voor die nacht bleek te zijn. Kamp bestond uit een paar tenten gemaakt van doorschijnend plastic zeil (a la Dexter (voor wie de serie kent) met op de vloer een matje van nog geen 2 mm dik. Zeg maar gewoon op de grond slapen dus. Naast ons waren er nog 2 Fransen en 2 Duitsers die hun eigen “tent” (ook Dexterstyle) hadden.

De gidsen/dragers hadden een buitengewoon lekkere maaltijd gemaakt op een kampvuurtje en ieders waterfles werd gevuld met gekookt rivierwater (dat niet echt lekker smaakte maar waar we tot onze verbazing totaal niet ziek van zijn geworden). Na het eten nog een paar spelletjes gedaan en raadsels opgelost en toen in onze tent gaan liggen in een poging een beetje te slapen. Wonderlijk genoeg bleek de constructie volledig waterdicht, ontdekten we de volgende ochtend toen het regende. Na het ontbijt klaarde het gelukkig op en zijn we naar de warmwaterbronnen gegaan. Op een prachtige plek borrelt er kokend water uit de grond op vergezeld van naar zwavel stinkende stoom. Samen met het koude water van de rivier vormt het poelen die de temperatuur van heerlijk badwater hebben.

We hebben er een uurtje rondgedobberd wat deugd deed voor ons geradbraakte lijf na de nacht op de grond, voor we al glibberend en glijdend aan de terugweg begonnen. Door de regen is alles nat waardoor je makkelijk uitglijdt maar gelukkig hebben we zonder kleerscheuren op het einde van de middag weer het guesthouse bereikt. Wat een prachtige tocht was het. Wel loodzwaar en op momenten vroeg ik me af waarom een mens het zichzelf aandoet (en er ook nog voor betaalt) om uren te glibberen en glijden in een vochtige jungle met hoge temperaturen en een nacht op de grond door te brengen zonder enige vorm van comfort. De prachtige natuur en natuurlijk de oetans maakten het echter tot een onvergetelijke ervaring.

Na het avondeten werden we uitgenodigd door Magdan voor een bezoek aan zijn gezin. Zittend op een mat op de grond kregen we thee en sticky rice (ik bevond me net onder de lamp die honderden vliegen aantrok merkte ik nadat ik er 4 uit mijn thee had gevist) en moest Lars op de foto met de 9-jarige zeer verlegen zoon van Magdan. Gezien op Magdan na de hele familie geen woord Engels sprak en behoorlijk verlegen was, werd het een nogal ongemakkelijke avond waarbij iedereen vriendelijk naar elkaar zat te glimlachen. Toch heel aardig dat we waren uitgenodigd en leuk om zo een beetje een beeld te krijgen van hoe het er bij de plaatselijke bevolking thuis aan toe gaat.

Zondag stond raften op het programma. Op de een of andere manier had ik toen ik het een half jaar geleden vastlegde bij het guesthouse bedacht dat het tuben zou zijn. Niet dus, de helmen en reddingsvesten werden tevoorschijn gehaald en we gingen niet rustig dobberend in een band de rivier af, maar raften op een rivier categorie 3 (in regenseizoen 4 of zelfs 5). Wij in de ene boot vergezeld van 4 gidsen (de junglegids was er ook bij) en nog een ander vlot met de 2 Fransen en ook een paar gidsen. Voor de gidsen is het naast werk ook duidelijk een uitje. Ze genieten er evenveel van als wij en het is leuk te zien hoe ze elkaar de hele tijd plagen.

 Bij stroomversnelling 1 vloog de helft van de mensen van het andere vlot al overboord. Dankzij onze kapitein (die blijkbaar de beste raft-schipper van het land is) hielden wij stand. Urenlang hebben we genoten van het prachtig uitzicht en het raften zelf. Lars vroeg al of we dit niet elke week kunnen gaan doen.  Halverwege een paar keer het raft op een strandje gelegd en gaan zwemmen in de rivier.

Een heerlijke dag gehad en daarmee ook de afsluiter van ons verblijf in de jungle.  Maandag zijn we aan de terugweg begonnen naar Medan maar daarover volgende keer meer.

Groetjes

Tom, Maya en Lars