Panama deel 3; El Valle en Cambutal

Hoi allemaal,

Inmiddels zitten we in Cambutal aan de Pacifische kust en heb ik eigenlijk geen idee meer welke dag het is. Ik kan me niet meer herinneren wanneer ik voor het laatst zo enorm afgeschakeld ben.

Vrijdag (?)hebben we na het ontbijt eerst nog een uurtje gezwommen in het prachtige zwembad van het hotel

en erna zijn we naar El Valle de San Anton gereden, 2 uurtjes ten westen van Panamastad. Het is een dorpje in het binnenland tussen de bergen (nou ja heuvels, Panama heeft geen hooggebergte), waardoor het er zeker 10 graden koeler is (nog steeds 27 graden). We verbleven in een huisje met een eigen huisheilige; Sint Antonius.

Het huisje is van een Amerikaan die hier na zijn pensioen is komen wonen; zoals bij ons veel mensen overwinteren in Spanje of Portugal, kiezen de Amerikanen vaak voor Costa Rica of Panama.
Rond het huisje is een prachtige tuin die volstaat met orchideeen en andere mooie bloemen en planten. Ook hebben we een privezwembadje.  Zo vind ik zwemmen best leuk.. 

Het is een heerlijke plek om tot rust te komen en veel meer dan wat zwemmen en lezen hebben we de rest van de middag niet meer gedaan.
Zaterdag op het gemakje ontbeten (dit is het vermelden waard want thuis gebeurt dat meestal snel snel) en erna naar een stukje jungle met "vierkante bomen".  Hele mooie wandeling gemaakt. Echt spectaculair vierkant vond ik de bomen niet (hoewel ook niet echt rond) maar het was een heerlijk tourtje. 

Enige nadeel is dat hier (en eigenlijk in heel Panama) weer heel veel mini-vliegjes zitten (niet groter dan een speldenkop) die steken en waarvan de bultjes gigantisch jeuken en ik ook nog eens allergisch op reageer. Ik herkende de ettertjes nog uit Colombia dus wist wat me te wachten stond en meteen een tube zalf gehaald bij de apotheek. Geweldig spul.  Tom is in de namiddag nog een wandeling gaan maken; bedoeling was de berg op maar vanwege de regen was dat niet helemaal verantwoord door alle glibberige stenen en modder. Die regen- en onweerbuien lijken in 5 minuten te ontstaan, duren max een half uur en gaan weer even snel als gekomen. 's Avonds heb ik me gewaagd aan de lokale specialiteit: sancocho; een soep met stukken kip en yam erin. Tja, voor de Panamese keuken hoef je niet naar hier te komen zal ik maar zeggen. Gelukkig zijn er ook genoeg andere gerechten te krijgen.

Zondag aan de roadtrip naar het zuiden begonnen. De afstanden vallen in kilometers mee maar niet in tijd. Eerste stuk terug door de bergen naar de Panamerican highway (die van Alaska helemaal tot Argentinie loopt). Stel je hier geen snelle autoweg bij voor maar een 2 baansweg met zijstraten en regelmatig een kuil. Overigens denken we dat zeker een kwart van de bevolking bij de (verkeers)politie werkt; elke 20 km staat er wel een agent met lasergun. Hoe hard je mag rijden is altijd de gok; dat kan 40 zijn maar ook 60 of zelfs 80 (de max. snelheid). Ze controleren enkel op snelheid. Rechts inhalen mag gewoon, net als dwars te voet de autoweg over of de hele tijd de mistlampen aan (om de potholes beter te spotten.. onze auto heeft trouwens geen mistlampen). Groen, geel of blauwe lampen ipv wit vinden ze ook leuk. 2 keer staand gehouden bij een controle maar we mochten nadat Toms oude roze papieren rijbewijs grondig was bestudeerd door. Prachtige tocht door een schitterend groene omgeving.

Over de laatste 20 km hebben we een uur gedaan. Het was meer pothole dan asfalt en de laatste 100 m naar het guesthouse was de ultieme test voor de auto en mijn zenuwen. Steil omhoog over een onverhard pad met stenen en kuilen. We hebben een automaat maar Tom moest handmatig schakelen om boven te raken. Ik kon alleen maar "kuil, bult, pas op, kuil, ieeeeehhh" gillen. (Lars:"mama denk je nu echt dat dat helpt?"). Bovenaan ons autootje tussen de jeeps geparkeerd en besloten hier alles te voet te doen.
We hebben een fantastisch uitzicht vanaf de kamer over de oceaan.
Maandag naar het strand gegaan. Wauw! Zwart zand, hoge golven en aan de andere kant alles felgroen. De foto's doen totaal geen recht aan de werkelijkheid. Blauwe lucht zou het plaatje compleet maken maar we zijn blij met de wolken, want het is nu al bloedheet. En dit prachtige strand hadden we helemaal voor onszelf. Tom maak je het blijst met bergen en jungle, ik ben op mijn gelukkigst in deze omgeving; kilometers langs het strand wandelen zonder een mens te zien met enorme golven om naar te kijken en luisteren. Tom en Lars hebben nog een hele tijd in zee gezwommen (ook het water is warm) en in de rivier die uitmondt in de zee.

's Middags in de hangmatten geluierd en 's avonds om 21.30 was het zover: we gingen met een gids schildpadden zoeken! We moesten verzamelen bij een ander hotel aan het strand. (Nou ja verzamelen; enkel wij en de gids). De weg erheen was al een avontuur want die lag vol krabben. (Waar Lars van gruwelde want ze bewegen heel plots en willen dan ook wel over je voet heen rennen). Ook troffen we babyschildpadden aan die we geholpen hebben de goede richting weer te vinden. Zo schattig en bijzonder.

Klokslag half 10 waren we in het (luxe) hotel maar verder was er niemand. Geen gids, maar ook geen personeel of gasten.. enkel een tv die zonder geluid aanstond. Beetje rondgelopen en ik verwachtte al half een driewieler de hoek om te zien komen a la The Shining. Na 10 minuten verscheen er een oud opaatje in jungletenue (wij waren in korte broek op de slippers) die vanalles mompelde waar we niks van begrepen. Nog iets later kwamen zijn zoon en kleinzoon eraan en dat bleken de gidsen. Ze spraken geen woord Engels en wij nog niet veel Spaans dus het was lekker stil. We gingen het strand op en alleen dat was al prachtig; het was toevallig onbewolkt en er is hier geen lichtvervuiling waardoor we heel veel sterren zagen (hele Melkweg). De maan kwam pas heel laat waardoor het aardedonker was. Dit was perfect voor de schildpadden om aan land te komen om hun eieren te leggen (heel donker en vloed). Helaas waren we te laat voor de eerste 2; we zagen wel de sporen maar de schildpad was alweer terug de zee in. Samen met de gids hebben we de eieren helpen opgraven (50-100 per nest); net pingpongballen maar dan zwaarder en heel fragiel. Ze worden voorzichtig (met handschoenen aan) in een zak gestopt en een stuk verder in een afgezet stuk strand weer begraven). Hier liggen ze veilig en als ze na 50-60 dagen uitkomen worden ze naar zee gebracht.

Hierna vroeg de gids of we terugwilden of nog een stukje verder. Dat is toch geen vraag? Verder uiteraard! Toen hadden we het geluk dat we nog een schildpad zagen. Het is een Lora-schildpad een van de kleinere soorten die een schild van ongeveer 70 cm breed hebben. Helaas vond de schildpad geen geschikt plekje om haar eieren te leggen en is ze onverrichterzake weer terug de zee ingegaan. Maar wat prachtig om haar van zo dichtbij te zien en ook om te mogen helpen om de eieren op te graven en naar het "geboorteveldje" te brengen.

We mochten geen foto's maken dus hier een plaatje van internet:

Nog veel krabben en hermietkreeften gezien en pas na middernacht waren we terug in het guesthouse. Wat een fantastische avond was het!

Wij gaan verder genieten! Tot volgende keer

Groetjes