Sri Lanka deel 5: Batticaloa

Hoi allemaal,

Vorig verslag eindigden we ermee dat we aankwamen in Rural Lanka stay vlakbij Batticaloa. Inmiddels zitten we al in weer terug in Negombo maar nemen je graag nog even mee terug in de tijd naar vorige week maandag.

Na aankomst in ons huisje, dat aan de achterkant grenst aan de lagune en aan de voorkant op slechts 5 minuten lopen verwijderd is van zee, snel de zwemspullen (althans wat ervan over is: Lars is bij het 1e hotel zijn zwembroek vergeten en we hebben nergens meer een nieuwe kunnen vinden, 1 onderbroek is dus geüpgraded naar zwembroek) bij elkaar geraapt en naar het strand gegaan. Tom en Lars hebben vervolgens bijna 2 uur lang in de golven gedoken (die steeds hoger werden door de wind; ivm risico om lenzen te verliezen heb ik me maar niet in het water begeven) .

Terug in ons huisje een douche genomen. Normaal vind ik dit het vermelden niet waard, maar dit is een bijzondere douche: een douche in een huisje in de tuin pal onder een grote boom vanwaar je zicht hebt op de lagune.  Douchen met een uitzicht dus!

Ook de wc staat in een huisje in de tuin maar dat vinden we niet zo handig als we ’s nachts moeten plassen; het is een hele opgave om op de tast (er is wel licht, maar ik heb ’s nachts geen lenzen in) de deur van het slot te krijgen en zonder te struikelen over de enorme krabben die ook in de tuin zitten maar zich overdag niet laten zien, het wc-hokje te bereiken.

Dinsdag al vroeg wakker geworden want het lijkt alsof het hele schiereiland tot leven komt bij zonsopgang; de kraaien lijken zich rond ons huisje te verzamelen om ons wakker te willen ‘zingen’, de koeien beginnen te loeien en de brood-tuktuk komt langs met een melodietje als een ijscokar.  Ik vind die broodtuktuks toch zo leuk! Niet voor het brood (ze kennen hier enkel witbrood) maar het maakt zo’n gezellige indruk. Ik denk dat als die thuis zouden rondrijden niemand ooit meer een ochtendhumeur zou hebben.

De koeien zijn ook geweldig; die komen elke middag langs de huizen en eten dan al het GFT afval op dat de mensen voor ze voor hun deur gooien. Ook worden ze gebruikt als grasmaaiers; af en toe wordt de poort voor ze geopend zodat ze het gras kunnen eten.

We staan hier in de slowmotionstand en na het ontbijt zijn we op het gemakje naar het strand gegaan waar op een enkele visser na, niemand te zien is. We horen van de eigenaar van het huisje dat dit gebied volledig overstroomd is door de tsunami. Gelukkig hebben veel mensen weten te ontkomen door aan de lagunekant in hun bootje te springen  en naar de overkant te varen, maar alle huisjes waren verwoest.

Na een siësta (het is hier bloedheet) zijn Tom en Lars teruggegaan naar de zee en ben ik op de fiets (die staan ook bij het huisje) naar het uiterste puntje van het schiereiland gereden. Onderweg niet veel meer dan wat kleine huisjes (op sommige plaatsen wonen mensen in golfplaten hutten die naast een half ingestort gebouw staan waarvan ik vermoed dat het hun vroegere woning was). Het stemt me wat verdrietig; vooral 1 ingestort hutje met ernaast een grafje raakt me. De paar mensen en kinderen die ik tegenkom zijn echter allemaal even vriendelijk en vrolijk. Na een kilometer gaat de ‘verharde’ weg over in een onverharde en die eindigt uiteindelijk in zand tussen de dennenbomen. Met de fiets aan de hand ben ik nog een stukje verder gelopen tot waar de lagune en zee bij elkaar  komen.

Terug bij ‘ons’ stukje strand zijn Tom en Lars druk met alle kwallen in zee te omzeilen.

Woensdagochtend ging de wekker al vroeg, want om 6.30 uur stond Blain (een van de 2 eigenaars van het huisje, de ander heet Push maar we denken dat het niet hun echte namen zijn gezien namen hier uit minsten 3 lettergrepen lijken te bestaan en amper uitspreekbaar zijn) samen met een vriend klaar om ons met de motor naar een strandje een uur rijden noordelijker te brengen. Daar aangekomen waren juist de meeste vissers terug van hun nachtelijke vistocht en sommigen waren de netten nog aan het binnenslepen. We zijn in een vissersbootje gestapt en werden vervolgens naar “the secret snorkelling spots” gebracht. De eerste plek lag midden op zee en al snorkelend zagen we hier de kleurrijkste vissen in alle maten en soorten. Voor Lars hadden we voor vertrek nog zo’n nieuw soort snorkelmasker gekocht (zo’n alienachtig ding voor over het hele gezicht) maar er was blijkbaar een rubber ringetje kwijt en het masker liep in no-time vol. Gelukkig had onze gids een extra masker bij dus lang leve de oude vertrouwde maskers. Na er meer dan een uur te hebben rondgedobberd  en onze ogen te hebben uitgekeken zijn we naar de tweede plek gebracht die een stuk ondieper lag en waar nog heel veel levend koraal te zien was; ook nu weer in allerlei kleuren.

Op ons bootje na was er werkelijk niemand anders en Blain en Push brengen enkel hun gasten hierheen, om zo te proberen te voorkomen dat het ontdekt wordt door grote touroperators wat het koraal en zeeleven niet ten goede zou komen.

Beetje jammer dat we geen foto's hebben; camera bewust niet meegenomen en telefoons per ongeluk vergeten, maar zo helpen het wel 'secret' te houden.

Rond de middag weer per motor terug naar ons huisje. Na het eten (we eten hier elke dag in een piepklein restaurantje waar het eten supervers klaargemaakt wordt. Na bestellen duurt het dan ook nog minimaal een uur voor het gereed is. De 3e dag waren we dus slimmer geworden en bestelden ’s middags al wat we ’s avonds wilden eten en gaven door hoe laat we kwamen zodat we dan zo konden aanschuiven). Na het eten op de fiets gesprongen en richting Batticaloa gefietst. De weg loopt parallel aan zee en het is onvoorstelbaar hoeveel lichtjes van vissersboten je kunt zien; het lijkt wel een compleet dorp.

Na een klein half uur fietsen kwamen we bij een hindoetempel waar een feest/ritueel aan de gang was en we rustig mochten toekijken. Ook hier weer geen toerist te bekennen. Wat ze precies vierden is me niet helemaal duidelijk geworden. Vrouwen in hun mooiste sari’s  en mannen in witte sarongs zaten elk aan 1 kant van de tempel op de grond, er werd muziek gemaakt en om de paar minuten riepen ze allemaal “oooeeehhh” en deden ze de handen boven het hoofd. In het midden waren mannen bezig met beelden te versieren met bloemen en doeken. Uiteindelijk zouden ze in een soort stoet rondgaan waarbij de mannen met haken in hun rug rondliepen en het beeld werd rondgedragen (wat ze hier hebben met de zelfkastijdingen snappen we niet goed) maar dat hebben we maar niet afgewacht.

Helaas moesten we donderdagochtend alweer vertrekken, maar wat hadden we hier graag nog een paar dagen doorgebracht!

Inmiddels is het alweer maandag, maar vanwege de slechte internetverbinding in Sigirya en het totale gebrek aan internet gedurende ons verblijf in Dambulla lukte het niet eerder dit verslag te posten. Het volgende zal dus niet lang op zich laten wachten.

Heel veel groetjes!