Israel deel 2; Masada, Ein Gedi en de Dode Zee

Sjalom!

Op het moment dat ik dit schrijf is het woensdagavond en zijn we net terug van 2 dagen Dode Zee.

Dinsdagochtend zijn we na het ontbijt naar Hertz gegaan waar we onze auto voor de komende 2 dagen hebben opgehaald. De guesthouseeigenaar leek het geen goed plan om hier zelf te gaan rijden, maar gezien de tours erg duur zijn en we dan niet op eigen tempo alles kunnen zien en doen wat we willen en het openbaar vervoer omslachtig is,  besloten we het er toch op te gokken. Overigens geen idee waarom het haar niet veilig leek; de wegen zijn prima en hoewel de Israëli pittig doorrijden hebben we wel veel chaotischer verkeer meegemaakt. We hebben pas hier besloten om een auto te huren gezien het thuis niet duidelijk werd of je ermee naar de Dode Zee kon rijden. Je rijdt immers een heel stuk door de Westelijke Jordaanoever en meestal dekt de verzekering de Palestijnse gebieden niet. Blijkbaar is er een uitzondering voor de route 90 die langs de Dode Zee loopt dus konden we er zonder problemen heen. 

Jeruzalem is best groen, maar zodra je er buiten komt bevind je je onmiddellijk midden in de woestijn. Ondanks dat het ’s ochtends nog best fris was, wisten we al dat het niet ging regenen. Hiervoor heb je geen weerbericht nodig maar kijk je naar de hoeden van de ultra-orthodoxe Joden; als ze regen verwachten dragen ze een doorzichtige plastic zak over hun hoed (zo lijkt zo’n hoed best praktisch; de rand is breed genoeg om geen paraplu nodig te hebben). Dit was dinsdag niet  het geval en het bleef inderdaad de hele dag droog.

Vanuit Jeruzalem is het ruim een half uur rijden naar de noordrand van de Dode Zee. Die ligt 400 meter onder zeeniveau en is hiermee het diepste punt ter wereld. De temperatuur is ook een stuk hoger dan in Jeruzalem en zodra we de autodeur openden herinnerden we ons weer de vliegen die ons destijds aan de Jordaanse kant lastig vielen. Het heet dan wel Zee maar is in werkelijkheid een meer en doordat er veel te weinig water wordt aangevoerd, zakt het waterpeil hier elk jaar met maar liefst 70 cm. Als het in dit tempo blijft doorgaan en er komt geen oplossing om de Dode Zee te voorzien van nieuw water, is de verwachting dat in 2050 het hele meer is opgedroogd. 

De route 90 loopt helemaal langs de oever van de Dode Zee en het is een prachtige tocht. Halverwege rijd je weer Israel binnen en is er een checkpoint waar ze even in je auto turen (de andere kant op wordt totaal geen aandacht geschonken aan het verkeer).
Na nog een uurtje rijden kwamen we aan in Masada. Op een rots hoog boven de Dode Zee zijn opgravingen van een stad en paleis te zien die door Herodes gebouwd zijn. De Joden zijn hier in opstand gekomen tegen de Romeinen, maar de laatsten wonnen na een jarenlange belegering. Toen ze eenmaal de stad bereikt hadden vonden ze echter enkel dode lichamen van de Joden die zelfmoord kozen boven slavernij. Dit verzet heeft van Masada het symbool van het Joods verzet gemaakt en tegenwoordig leggen de soldaten van de pantserbrigade hier de eed af en is het een bedevaartsoord voor de Israeli. 

Je kunt op 2 manieren de site bereiken: te voet en per kabelbaan. Gezien we er op het heetst van de dag waren en het een flinke klim leek zijn we maar in de kabelbaan gestapt.  Niet alleen de opgravingen zijn schitterend om te zien (wonderlijk wat voor inventief watersysteem Herodes heeft aangelegd) maar het uitzicht over de Dode Zee en woestijn zijn ook fenomenaal. Pas rond sluitingstijd zijn we weer naar beneden gegaan en besloten toen dat we na een dag uitzicht op de Dode Zee de dag toch niet konden afsluiten zonder er in te dobberen. 15 Kilometer zuidwaarts ligt Ein Bokek, een badplaatsje vol dure hotels waar je een publiek strand hebt met douches erbij (geen overdreven luxe). Bij zonsondergang  nog een uurtje in de zee gedobberd (al rond 16 uur verdwijnt de zon achter de bergen hoewel het dan nog even duurt voor het echt donker is) . Zwemmen kan ik het niet noemen want dat is onmogelijk gezien je benen door het hoge zoutgehalte (10x meer dan in een gewone zee) omhoog komen drijven. Je wil ook echt geen water in je mond of ogen krijgen en ik raad ook af om je van tevoren te scheren. 5 jaar geleden zijn we in Jordanie al eens in de Dode Zee geweest maar Lars kon zich er niet meer veel van herinneren en vond het nu een geweldige belevenis.
Na de zoutkorst van ons afgespoeld te hebben en heerlijk te hebben gegeten zijn we in het donker weer terug naar Jeruzalem gereden.

Woensdag opnieuw naar de Dode Zee gegaan waar we ditmaal gestopt zijn in Ein Gedi; een natuurreservaat tussen 2 rotskloven; Wadi David en Wadi Arugat. Door de kloven stroomt een rivier en vind je verschillende watervallen. Ook troffen we er een groepje steenbokken aan die onder de bomen stonden of erin klommen om goed bij de blaadjes te kunnen.

Het eerste stuk van Wadi David is erg toeristisch en drukbezocht maar je kunt ook nog anderhalf uur verder klimmen en komt dan bij allerlei poelen, watervallen en bronnetjes waar je kunt zwemmen. Normaal gesproken kom je er weinig mensen tegen maar het leek alsof heel Israel hier op schoolreis was (dit keer geen soldaten met geweren maar tieners onder begeleiding van 1 gewapende gids (we vragen ons af waarom die gewapend moet zijn;  het is niet zo dat er een leeuw op de loer ligt en als je een aanslag wil plegen ga je niet eerst 2 uur in de zon over rotsen klimmen lijkt me zo). De poelen waren dan ook helemaal vol. We zijn helemaal doorgelopen tot het uiterste puntje en via een ladder kwamen we dan toch nog bij een poeltje onder een waterval uit waar we helemaal alleen in konden zwemmen. Supermooi!

             
Op het einde van de middag weer terug naar beneden en op de terugweg naar Jeruzalem nog gestopt bij een mooi uitzichtpunt. Erna was het nog haasten om voor 18 uur terug bij Hertz te zijn. We hadden nog even oponthoud bij het tankstation want ipv je pincode te moeten invoeren als je met kaart wil betalen moet je hier het nummer van het visum (dat ze op een los papiertje bij je paspoort zetten) intoetsen. En om het ingewikkeld te maken staat dit dus enkel in het Hebreeuws vermeld. 
Uiteindelijk is het (met wat hulp) toch gelukt en zijn we op de markt nog gaan eten in een restaurantje tussen de groente- en fruitkraam en de keppeltjesverkoper in. 

Donderdag nog een dagje Jeruzalem en dan nog 2 dagen naar Tel Aviv. Tot dan!

groetjes

Tom, Maya en Lars