Venetie

Buongiorno!

Leuk dat jullie ons weer hebben gevonden en bedankt voor alle reacties!

Na de prachtige dagen in de Dolomieten was het vrijdag tijd om naar Venetië te vertrekken. De route erheen voerde ons dwars door de bergen en we zijn dus uiteraard nog een paar keer gestopt, soms enkel voor een mooi uitzicht bij een meertje of gigantische stuwdam en rond lunchtijd bij Lago di Misurina waar we, nu het  prachtig helder weer was, de Drei Zinnen vanaf een afstand prima konden zien. Helaas hadden we niet de tijd voor een bergwandeling.

Ook rond het  meer van Misurina kun je wandelen maar wij hebben voor de verandering een waterfiets gehuurd en een half uur een rondje over het meer getrapt. 

In de late middag kwamen we aan bij ons hotel in groter Venetië. Ondanks dat alles halsoverkop geboekt was, bleek ik bij het boeken een helder moment te hebben gehad en had  bedacht dat het handiger zou zijn eerst te overnachten vlakbij een station waar we de auto makkelijk een paar dagen konden laten staan en in 20 minuten in het centrum waren. 

Zodra we uitstapten leek het alsof we in een totaal ander land waren; geen bergen meer, bloedheet en een hele andere geur. Bizar eigenlijk hoe een landschap en klimaat in slechts een paar honderd kilometer totaal anders kan zijn. Het was 6 augustus en vanaf die datum moet je in Italië als je binnen in een restaurant wil eten (op het terras geldt het niet) je “greenpass” tonen (bewijs van vaccinatie, genezing of negatieve test). We gingen een Pokebowl eten bij de foodcourt van een shoppingmall, niet meteen een echt restaurant maar ook hier moest de greenpass getoond worden. Vanaf nu is Lars voor het gemak dus pas 11..

Zaterdag dus met de trein naar het centrum van Venetië gereisd, waar we een appartement  hadden gehuurd in een wijkje niet ver van het station. Vervolgens op pad gegaan en door de stad gaan dwalen. Door steegjes, over bruggetjes en langs watertjes geslenterd, om elke hoek weer een mooi nieuw zicht. Hoe dichter bij het San Marcoplein hoe drukker, maar volgens verkopers scheen het nog erg rustig te zijn gezien er nog geen Japanners en Amerikanen zijn. Het San Marcoplein met de kathedraal,  het Dogepaleis en de Torre dell’Orologio (klokkentoren) is samen met de Rialtobrug het meest bekend.

Deze highlights zijn misschien wel het mooiste maar gewoon wat ronddwalen door de rustigere en minder bekende delen vind ik eigenlijk nog net iets leuker.  Je kunt trouwens op veel plaatsen nog de schade zien die in 2019 door de overstromingen is veroorzaakt (afgebladderde verf, losgelaten pleisterwerk)  We hebben rondslenteren afgewisseld met terrasjes en mensenkijken en toen was de dag alweer om.

Lars heeft onderweg nog een Rubiks kubus gekocht en sindsdien zijn hij en ik eraan verslaafd. Ons doel is na deze vakantie alle formules uit het hoofd te kennen en hem zo te kunnen oplossen

 Zondag zijn we begonnen in de Joodse wijk; het wijkje op het eilandje bij het station (het is altijd even een puzzel om te kijken waar bruggetjes zijn in het labyrint dat Venetië is), waar het heerlijk rustig is en we een hele tijd gewoon met een kop koffie op het terras hebben gezeten.

’s Middags weer de andere kant op waar we een wandeling door de stad hebben gemaakt aan de hand van een route in een boekje. Ook weer erg mooi en na de nodige kilometers afgelegd te hebben zijn we gaan eten op een terrasje aan het Canal Grande; zoals de naam al zegt het grootste kanaal. De watertaxi’s, ferry’s, gondels en motorbootjes varen hier af en aan. Het leukste vinden wij eigenlijk de afvalophaalboot en zodra de ambulanceboot eraan komt is het sensatie: waar alle andere bootjes in slakkentempo voorbij varen, scheurt de ambulanceboot met luide sirene over het kanaal met als gevolg dat er flinke golven op het water ontstaan en de gondels bijna omkiepen. 

Maandag worden we gewekt door de vuilophaaldienst die elke dag overal aanbelt en persoonlijk je afvalzakje ophaalt. Het verbaast ons trouwens hoe schoon het in de stad is. Ook de kanaaltjes zijn best schoon, we kunnen er tenminste aardig wat vissen in zien rondzwemmen. Wat ons ook verbaast is dat er best veel mensen een hond hebben. Lijkt me niet meteen heel logisch gezien er in de hele binnenstad geen spriet gras of ander groen te bekennen is. 

Na het ontbijt is het tijd voor het laatste rondje Venetië (inmiddels beginnen we onze weg te kennen in de steegjes..) en lopen we per toeval nog Filippa (zwemvriendinnetje van Lars) met haar ouders en zusjes tegen het lijf!

In Venetië hebben ze een snoepwinkel met reusachtige schuimbananen die Lars al drie dagen de ogen uitsteken. We hebben dan maar geluisterd naar de roep van de bananen en er een zakje gevuld.

Erna was het tijd om de trein terug te nemen en verder te reizen naar het Gardameer, maar daarover volgende keer meer.

groetjes van ons!