Colombia deel 5: Minca en beetje Cartagena

Hoi,

We zijn alweer aan de laatste dagen begonnen maar ik neem jullie graag nog even mee terug naar dinsdag toen we naar Minca vertrokken. Minca ligt een uurtje rijden van de kust en een 1000 meter hoger. Ons guesthouse, Villa Verde, ligt zoals de naam al aangeeft,  in het groen en dus niet midden in Minca. Hindernis hierbij is dat er vanuit Minca geen verharde weg meer verder gaat richting Villa Verde en andere guesthouses. Het enige  vervoermiddel is de motor. Er is dan ook een hele business in motorrijders die meer circusacrobaten zijn en je achterop hun motor naar je accommodatie brengen. Dat is dus glibberen en balanceren over onverharde wegen vol kuilen, bulten en modderplassen. Het is me een raadsel hoe die mannen de motor rechthouden en je veilig vervoeren, maar gelukkig zijn we zonder kleerscheuren gearriveerd. De koffertjes zijn gelukkige de enige die een buiteling hebben gemaakt. 

 Villa Verde is een prachtig plekje midden in de natuur dat gerund wordt door een Colombiaan en zijn Zwitserse vrouw. Ook hier hebben we een eigen bungalow met balkon met hangmatten. 

Woensdag besluiten we na een heerlijk ontbijt met allemaal verse huisbereide producten te gaan wandelen naar een ander guesthouse dat ruim twee uur stappen hoger ligt en dat bekend staat om zijn grootste hangmatten ter wereld. Echter na vijf minuten klimmen krijg ik sterk het gevoel dat dit niet de beste actie voor mijn enkel is. Deze is nog steeds niet volledig geslonken en na het wandelen in Tayrona was hij opnieuw dik (dit keer waarschijnlijk verstuikt). Ook ben ik opnieuw lekgeprikt door de venijnige vliegjes en heeft mijn kuit olifantenformaat en krijgt de term tenniselleboog een andere betekenis. Het lijkt alsof ik de tennisbal ín mijn elleboog verberg. Tom en Lars hebben er weinig last van. Ik denk dat ik met stip op 1 sta vermeld in de tripadvisor-voor-insecten in de categorie lekkerste restaurant. Onze gastvrouw vertelt dat zij het eerste half jaar dat ze in Colombia woonde dezelfde allergische reacties had. Erna leek ze immuun te zijn geworden. Kortom; ik denk dat de beste remedie is om volgende keer gewoon wat langer op vakantie te gaan.

Maar genoeg over die ellendige vliegjes.Lars en ik hebben dus een motor opgespoord en Tom is  verder te voet gegaan. Bij het hostel zouden we ons weer treffen. Onderweg zeiden Lars en ik nog tegen elkaar dat we zo’n geluk hadden met het weer. Dat was dus helaas wat voorbarig want rond 13 uur begon het te regenen en even later brak een flink onweer los. Lars en ik zaten inmiddels al enige tijd hoog en droog in het hostel waar Lars wat gezwommen heeft en in de hangmat heeft gelegen.

Toen het begon te regenen hebben we er wat gelezen en een film gekeken. Tom daarentegen zat midden in het noodweer. Hij is nog even gaan schuilen maar was toch tot zijn onderbroek natgeregend. Zijn schoenen staan dagen later nog steeds te drogen.. Uiteindelijk is hij maar omgekeerd.

Toen Lars en ik hem maar niet zagen verschijnen, zijn we na een paar uur met een jeep teruggekeerd naar het guesthouse waar we hebben zitten kletsen met de eigenaren terwijl Lars hun kinderen van 2 en 4 aan het entertainen was. Die hadden bedacht dat Lars een robot moest spelen en hadden hem hiervoor een vergiet als hoofddeksel toebedeeld 😁.
Interessant om te horen hoe het leven er in Colombia aan toe gaat als je er woont en met welke dilemma’s het gezin geconfronteerd wordt (bv school voor de kinderen; keuze tussen een school in Minca met het risico dat in het regenseizoen de rivier overstroomt en het kind een aantal dagen niet thuis raakt of het schooltje in het dorp waar niet eens een toilet is).
We hebben er ook nog verschillende heerlijke soorten fruit geproefd die we nog nooit ergens eerder gezien hadden zoals lulo en… 
De Colombiaanse keuken staat niet echt bekend om zijn lekkernijen (wie kent een Colombiaans restaurant in NL/BE?) en heeft op “Arepas” na weinig typische gerechten. Arepas zijn gebakken (of gefrituurde) platte broodjes van gekookt maisdeegmeel. Niet echt ons ding. Het fruit daarentegen is verrukkelijk! Met name de passievruchten en mango’s zijn onweerstaanbaar.

Donderdag zat het verblijf in Minca er helaas weer op. We waren er graag wat langer gebleven om te genieten van de rust en in de hoop een toekan te zien die hier veel voorkomen. Colombia en vooral de streek rond Minca staat bekend om zijn vele mooie en kleurrijke vogels. Alleen al van kolibries heb je honderden soorten en de parkieten van hier zijn zoals de duiven van bij ons.

Vanuit Minca was het een lange rit naar Cartagena; eerst per motor, toen per minibusje en vervolgens per grotere bus. De eerste nachten zaten we in Cartagena in een holiday-inn-Express hotel vlak aan zee. Een typisch zakenhotel zonder veel sfeer maar met veel luxe en een groot zwembad. Toch fijn om weer eens een zachter bed te hebben na alle harde matrassen van de laatste weken. Dit hotel ligt trouwens in het nieuwe moderne deel van Cartagena; een deel dat meer aan Miami of Dubai doet denken met hoge moderne gebouwen dan aan Zuid-Amerika.

Zaterdagochtend hebben we eerst een uurtje gezwommen en vervolgens zijn we naar de ommuurde binnenstad gelopen. Wat een warmte hier! Cartagena wordt wel de mooiste stad van Zuid-Amerika genoemd en dat is ook wel terecht. Prachtige gekleurde oude huizen, mooie stadswal, gezellige straatjes en pleintjes. Terecht op de Unesco-lijst! Er worden ook dansen op pleintjes uitgevoerd. We hadden dit al eens in het programma Dance around the World met Jan Kooijman en Ish Ait Hamou gezien en ons verbaasd over de energie en het uithoudingsvermogen van de dansers, maar in het echt is het mogelijk nog intensiever en ritmischer. Erg leuk om te zien.

                  
Voor we aan de terugweg naar het hotel begonnen wilden we nog op het terras van het Hard Rockcafe iets drinken. Naast alcoholische dranken stond er ook gewoon frisdrank op de kaart, maar we werden weggejaagd omdat Lars onder de 18 is. Waarom je dan niet midden op een gezellig plein op een terrasje mag zitten is me een raadsel. Dan maar een flesje water bij een straatverkoper gehaald. Nog geregeld dat Tom zaterdag met de boot naar Isla Grande kon. We hadden daar een kamer in een hostel geboekt voor 1 nacht maar gezien de slechte weersvoorspellingen, berichten over 88 muggenbultjes en onstuimige zee, zagen Lars en ik het niet meer zo erg zitten. Tom moet er juist niet aan denken om ruim 4dagen in een stad door te brengen. Besloten dat Tom alleen  naar Isla Grande gaat en Lars en ik in Cartagena blijven en daar oa een chocoladeworkshop gaan doen.

Hoe we het alledrie hebben gehad  vertellen we jullie in het laatste blog van deze reis.

Groetjes!