Tokyo!

Konnichiwa!

Daar zijn we dan, in het land van de rijzende zon, de geisha’s, Pokemon, tempels, sushi en alle andere dingen waar Japan om bekend staat.

We zijn pas 3 dagen hier maar ik zou al 3 blogs vol kunnen schrijven. Ik waarschuw nu dus al dat dit geen kort verslagje wordt en je kunt het beste een kop (groene)thee erbij nemen en er rustig voor gaan zitten.

Afgelopen zaterdag zijn we vanaf Schiphol vertrokken met SAS; eerst een kort vluchtje naar Kopenhagen, daar 4 uur wachten en dan door met een nachtvlucht naar Tokyo waar we Japanse tijd 9.30 (7 uur later dan in Be/Nl) arriveerden. Ze zijn hier erg efficiënt en in no-time waren we door de douane, hadden we onze koffertjes van de band geplukt en een pinautomaat gevonden. Het enige waar we behoorlijk wat tijd in een rij doorbrachten was bij het treinloket waar we de vouchers voor de JR pas moesten omwisselen voor de echte pas. Als buitenlander kun je (enkel buiten Japan) een treinpas aanschaffen. Kost een vermogen maar dan mag je ook met een flink deel van het treinnetwerk, inclusief de shinkansen (de bullettrains), door Japan reizen. Met treinpas in de hand meteen maar de trein in, richting guesthouse in het noorden van de stad. De stations zijn groot en druk maar toch overzichtelijk en (wederom) efficiënt. In Tokyo rijdt er een soort rondtrein (naast het metronetwerk) waar we dus ook gebruik van kunnen maken. Elke lijn heeft een andere kleur en elke halte een ander nummer. Op het perron staan strepen en de bedoeling is dat je achter een streep gaat staan wachten tot je trein verschijnt. De mensen die na je komen gaan netjes achter je in de rij staan (enkel de oudjes kruipen af en toe voor..). Precies bij elke streep gaat een deur open en zolang je kunt in- en uitstappen hoor je een muziekje. Verder hoor je niet veel want de mensen praten amper met elkaar. Iedereen is bezig met zijn/haar telefoon waar ze voornamelijk spelletjes op spelen of strips op lezen.

In een buitenwijk hebben we ons guesthouse gevonden. De huur per m2 behoort hier tot de hoogste ter wereld. In ons kamertje staan een stapelbed en 10 cm ernaast een klein 2persoonsbed. Het is dat we enkel handbagagekoffertjes bij ons hebben dat we ze (gestapeld!) in de kamer kunnen zetten. De andere mensen hebben hun koffers op de gang staan. Er zijn 3 etages van elk 17 kamers en de eigenaars wonen in de gemeenschappelijke ruimte.. De schoenen van alle gasten staan hier bij de ingang geparkeerd. Je wil niet weten hoe het daar ruikt.

De zeer vriendelijke eigenaar vertelde ons dat slechts 1 week per jaar de tuinen van het keizerlijk paleis open zijn en dat vandaag de laatste dag van die week was. Het zou sluiten om half 4, dus wij weer snel terug in de trein naar de tuinen, onderweg nog een soort takeawaybox van japanse hapjes gehaald om te kunnen picknicken onder de kersenbomen. Het was er ontzettend druk en krioelde van de politie. Eigenlijk vonden we het niet al te spannend. De mooiste kersenbloesems waren buiten het park te vinden.  Daar hebben we dan ook nog een wandeling gemaakt toen we na een uur de tuinen uitgejaagd werden.  De Japanners verdringen zich bij de bomen om er foto’s van te maken en eronder te picknicken.

Op zoek naar de metro zijn we nog gestopt bij een restaurantje waar Tom heerlijke dumplings  gegeten heeft en ik een iets minder lekkere soep die het meest leek op de 2 minute noedels die je bij ons kant en klaar koopt en enkel water over hoeft te doen.Overigens is het hier best makkelijk je eten kiezen ondanks dat we geen letter van de menukaart kunnen lezen. In de etalage van het restaurant staan namelijk van alle gerechten de plastic versie. Exacte kopieën van de echte maaltijd!

Ondanks de jetlag toch nog rond 23 uur in slaap gevallen en het klokje rond geslapen.

Lars zijn grootste droom was om zondag naar de Pokémonwinkel te gaan, de grootste in zijn soort. Die ligt in een wijk waar niet veel toeristen komen (staat niet bij de bezienswaardigheden) maar wat hebben we onze ogen uitgekeken!

Ons hotel ligt in een best rustige buurt (auto’s zijn hier trouwens niet veel en ze maken al helemaal geen lawaai, de toeter is hier optioneel denk ik) maar dit was net het Tokyo dat je op tv ziet, met heel veel mensen, grote gebouwen en overal lichtreclames. De ene gokhal ligt naast de andere (gokken om geld mag overigens niet) en wat helemaal een hype is zijn een soort grijpautomatenhallen. En je hoeft blijkbaar geen kind te zijn om te hengelen naar een grote knuffel. Het bijbehorend lawaai is trouwens oorverdovend. Wat je ook veel hebt zijn fotohokjes waar je per groep naar binnen gaat (overigens mogen mannen niet alleen) en dan een hele serie, zo schattig mogelijke, foto’s maakt die je vervolgens bewerkt met stickers, oortjes, grote ogen etc. Wij hebben ons ook kostelijk vermaakt met een fotosessie.

De Pokémonwinkel bevindt zich in een enorm winkelcomplex en de Pokemonartikels gaan hier als zoete broodjes over de toonbank. Bij de kassa staat onophoudelijk een rij van wel 50 mensen te wachten. Lars heeft uiteraard ook een knuffel bemachtigd voor aan zijn collectie toe te voegen. Erna in een propvolle metro (spits) vol mannen in maatpak en vrouwen in mantelpakjes naar een ander deel van de stad waar het drukste kruispunt ter wereld is. Per keer dat het licht op groen springt steken er honderden en op de drukste momenten wel  meer dan duizend mensen tegelijk over, zonder te botsen nog wel. Ook hier weer een en al lichtreclame en af en toen racen er karts door de straten met mensen verkleed als Mario en Luigi erin.

Na onze ogen te hebben uitgekeken was het al te laat om nog een ander stadsdeel te bekijken en zijn we teruggegaan naar het guesthouse. Voor ik ga afsluiten (vandaag; daguitstap naar Kamakura bewaar ik voor de volgende keer) nog even een paar bijzonderheden:

Met stip op 1: de W.C. Elke wc is hier uitgerust met een bedieningspaneel met daarop knopjes die zorgen voor een verwarmde bril, de watertemperatuur regelen, een straal water veroorzaken die tussen je billen spuit en een knop met doorspoelgeluiden voor als je andere geluiden wil maskeren. In openbare gebouwen hangen op de damestoiletten ook een soort kinderstoelen aan de deur waar baby’s in gezet kunnen worden.

Verder valt ons op dat ze hier bijna nergens vuilnisbakken hebben. Geen idee wat de Japanners met hun afval doen. Ik denk dat ze dat niet hebben buitenshuis, want we hebben nog niemand zien eten op straat of in de metro. Geen idee of het niet mag maar niemand doet het.

Een ander opmerkelijk feit is de rust in de buitenwijken. Het is toch nog echt Tokyo waar we logeren maar je hoort of ziet hier amper een mens op straat, terwijl er toch veel huizen zijn. Overigens zou ik me hier op een verlaten industrieterrein nog veilig voelen ’s nachts.

Ze hebben hier trouwens op elke straathoek automaten staan die frisdrank, maar ook warme dranken en zelfs ijsjes verkopen.

En nu vergeet ik ongetwijfeld nog een heleboel dingen die we al normaal beginnen te vinden, maar is het de hoogste tijd om te gaan slapen, willen we de jetlag ooit te boven komen :-)

Tot de volgende keer!

groetjes

Tom, Maya en Lars